Badania historycznojęzykowe. Stan, metodologia, perspektywy
Badania historycznojęzykowe. Stan, metodologia, perspektywy
Językoznawstwo jako dyscyplina naukowa ukształtowało się dzięki badaniom ewolucji języka. Wiek XIX i początek w. XX to okres dominacji językoznawstwa historycznego. Stopniowo jednak punkt ciężkości w badaniach przesuwał się z diachronii na synchronię, o czym zadecydowało pojawienie się nowych teorii (zwłaszcza strukturalizmu). Językoznawstwo historyczne nie pozostało obojętne na rozwój nowych metodologii. Badacze historii języka umieli twórczo zastosować do swoich badań nowe teorie językoznawcze. Niemniej stopniowo diachronia przestawała być centralnym problemem badawczym językoznawstwa. Z czasem zmalało zainteresowanie tą problematyką, szczególnie w młodszym pokoleniu. Pocieszający jest jednak fakt, że mimo dominacji modnych kierunków badawczych wciąż znajdują się nowi badacze, którzy podejmują prace z zakresu historii języka. Językoznawstwo historyczne ukształtowało się przede wszystkim w Krakowie. Dzięki badaniom takich uczonych jak Jan Michał Rozwadowski, Jan Nepomucen Łoś, Witold Taszycki, Zenon Klemensiewicz, Stanisław Urbańczyk, Ewa Ostrowska i wielu innych osiągnęłoono wysoki poziom. Niniejszakonferencja nawiązuje do tych szczytnych tradycji.
Materiały pokonferencyjne ukazały się pod redakcją B. Dunaja i M. Raka jako 14. tom „Biblioteki LingVariów", Kraków 2011.
Osoba publikująca: Janusz Smulski